Pierwsza wzmianka o istnieniu kościoła lub kaplicy w Pobiedniku (datę tę nosił napis na najstarszym dzwonie w Pobiedniku Małym).

W skład parafii w Pobiedniku wchodzą wioski: Pobiednik Wielki, Pobiednik Mały, Morgi, Rogów, Mokrzesz, Las Kościelnicki, Wróżenice, Wolica.

Konsekracja kościoła dokonana przez x.biskupa Tomasza Oborskiego.

Po rozbiorach Polski parafia podupada z powodu przeprowadzonej przez jej teren granicy rosyjsko – austriackiej. Wioski należące dotąd do parafii: Las Kościelnicki i Wolica - przydzielono do parafii w Górce Kościelnickiej, leżącej po drugiej stronie ówczesnej granicy. Wieś Wróżenice zaś przydzielono do parafii w Czulicach. W ten sposób poćwiartowana i zmniejszona parafia ograniczyła się do wsi: Pobiednik Wielki, Pobiednik Mały, Rogów i Brzostek.

Siostry Norbertanki z Zwierzyńca (dziś dzielnica Salwator w Krakowie) podmurowują kościół i kryją go nowym dachem.

Pobiednik Wielki liczy 24 domy i 219 mieszkańców. Pobiednik Mały liczy 18 domów i 117 mieszkańców.

Na terenie Pobiednika Wielkiego dochodzi do potyczki powstańców styczniowych pod dowództwem kpt. Stefana Malczewskiego. W wyniku bitwy stoczonej z wojskami carskimi giną wszyscy powstańcy (ok. 170 osób) i zostają złożeni do wspólnej bezimiennej mogiły na cmentarzu w Pobiedniku Małym z zakazem oznaczenia miejsca pochówku. Pamięć o ich grobie zachował i przekazał potomnym miejscowy wójt Jakub Nowak. Po kilku latach w tym miejscu postawiono drewniany krzyż. Dziś w tym miejscu jest postawiony nagrobek upamiętniający ofiarę z życia jaką złożyli na tych ziemiach za Ojczyznę powstańcy styczniowi (na nagrobnej tablicy upamiętniono z imienia i nazwiska mieszkańca Pobiednika Tadeusza Zimnego ps. „Beznogi” – który jako były żołnierz w armii carskiej szkolił potajemnie na terenie Pobiednika powstańców styczniowych, za co został skazany na 4 lata więzienia i pozbawiony renty wojskowej. Zmarł w 1905 roku i został pochowany na cmentarzu w Igołomi.

Po upadku powstania styczniowego, w duchu zemsty, carski zaborca konfiskuje zarówno majątki dworskie jak i plebańskie i oddaje je w zarząd zasłużonym generałom rosyjskim. W tych okolicach osadzono w tym czasie jako kolonistów byłych inwalidów z wojny rosyjsko - tureckiej 1857 r. W ten sposób powstała osada Brzostek, leżąca na terenie parafii Pobiednik. Generałowie rosyjscy z biegiem czasu odsprzedawali otrzymane majątki Żydom, którzy handlując drzewem wkrótce wycięli zalesione podówczas jeszcze dąbrowy leśne Pobiednika. Z rąk żydowskich przeszły ziemie i majątki z kolei w ręce niemieckich spekulantów. Dopiero w XIX wieku odkupił dobra ziemskie Pobiednika Polak o nazwisku Grabowski. Po nim władała Pobiednikiem rodzina Lisickich zasłużona w kolejnych powstaniach polskich: 1831 i 1863 rok. Byli to ostatni patronowie i opiekunowie zubożonego kościoła w Pobiedniku Małym, aż do 1945 roku.

Ułożenie nowej posadzki w kościele.

Wzniesienie obok kościoła dzwonnicy z cegły. Na dzwonnicy umieszczono dzwon odlany w 1679 r. z napisem: "Audite gentes vocem Domini" ("słuchajcie narody głosu Pańskiego").

Tragiczna data w historii parafii i miejscowości Pobiednik . W czasie I wojny światowej wojska austriacko-węgierskie podpaliły XVI wieczny drewniany kościół w Pobiedniku Małym. Z pożaru kościoła ocalało jedynie kilka paramentów liturgicznych oraz dzwonnica. W ratowaniu kościoła uczestniczyli: Marcin Harnik, Michał Koral i Feliks Iskra. Od tego czasu przez 40 lat parafianie byli pozbawieni własnego kościoła i gromadzili się na Msze święte w niedziele na miejscowej plebani. Duszpasterstwem zajmował się dojeżdżający z Igołomi ksiądz.
Kościół parafialny w Pobiedniku Małym (ok. 1914 r.).

Powstaje komitet budowy nowego kościoła, który jednak w warunkach niemieckiej okupacji nie miał szans działania.

Decyzja o odbudowie spalonego kościoła. Parafia liczy 820 osób.

Poświęcenie kamienia węgielnego. Budowa kościoła wg projektu inż. Staffa z późniejszymi modyfikacjami wykonana przez parafian za proboszcza Józefa Krupy, byłego kapelana Wojsk Polskich.

Ukończenie budowy nowego kościoła (z elementami wyposażenia z starego kościoła).

Kosciół parafialny w Pobiedniku Małym (1960 r.).

Biskup Julian Groblicki udzielił sakramentu bierzmowania 150 osobom.

Delegacja parafian (Edward Migdał, Czekaj Józef i Jan Jasiński) udaje się na Jasną Górę by uczestniczyć w obchodach 1000-lecia chrztu Polski.

Tynkowanie kościoła i dzwonnicy

Malowanie kościoła wewnątrz.

Wykonanie ogrodzenia kościoła.

Kościół pokryto blachą ocynkowaną.

Parafię wizytuje kard. Karol Wojtyła (późniejszy św. Jan Paweł II). W trakcie wizytacji udziela sakramentu bierzmowania 72 parafianom. Ks. kard. Wojtyła zakończył swoją wizytację znamiennymi słowami: "Wyniosłem z wizytacji w Pobiedniku dobry obraz tamtejszej parafii. Ta mała, osiemset kilkadziesiąt osób licząca wspólnota zmobilizowała się przed 20 laty, aby w trudnych czasach zbudować nowy kościół. (…) Życzę całej parafii wytrwania i stałego umocnienia w wierze i miłości".

Wybudowanie kaplicy na cmentarzu.

Wybudowanie w stanie surowym nowej plebani

Wykonanie ogrodzenia cmentarza

Prace wykończeniowe plebanii. Montaż nowych okien w kościele oraz rozpoczęcie wymiany blachy na kościele

Zakończenie wymiany blachy na dachu kościoła. Ocieplenie stropu kościoła oraz zakrystii. Poszerzenie i rozbudowa parkingu parafialnego.

Wykonanie brukowanych alejek wokół kościoła. Zamontowanie barierek przy wejściu do kościoła oraz montaż stojaków na rowery przed kościołem.

Ocieplenie z zewnątrz ścian kościoła oraz wykonanie elewacji zewnętrznej kościoła. Wykonanie instalacji elektrycznej w kaplicy na cmentarzu.

Montaż urządzeń grzewczych w kościele

Wykonanie odgromienia na kościele oraz na dzwonnicy; wykonanie elewacji dzwonnicy; odnowienie bramy głównej do kościoła wraz z otynkowaniem słupów wejściowych i muru ogrodzeniowego.

Restauracja konserwatorska obrazu Jezusa Miłosiernego i umieszczenie go wraz z odnowionym barokowym tabernakulum w nowym ołtarzu w nawie bocznej kościoła.

Wykonanie Ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy wraz z ołtarzem do nawy bocznej w kościele (fundacja parafian)

Malowanie wnętrza kościoła (ostatnie malowanie miało miejsce w 1968 r.)

Gruntowna restauracja konserwatorska ołtarza głównego w kościele wraz z obrazem patrona parafii oraz tabernakulum

ks. Stanislaus

ks. Jan Pieniążek

ks. Daniel

ks. Karol Antonius (?)

ks. Stanisław Orzechowski

ks. Jan Czermieński

ks. Szymon Dombrowski (vel Dambrowski)

ks. Albert

ks. Mikołaj Kąntcki (vel Kącki)

ks. Mateusz Maciągowic

ks. Mateusz Zabnenskisz

ks. Jan Balicki

ks. Franciszek Nowacki

ks. Tomasz Szczepkowski

ks. Stanisław Źródliński

ks. De Wemitz Norbert Helfried

ks. Jan Siwert

ks. Józef Lukaszkiewicz

ks. Józef Węgrzynowicz

ks. Jakub Dzianotti

ks. Ignacy Woyczynski

ks. NN Łaskawski

ks. Franciszek Stenczel

ks. Franciszek Ksawery Jabłonowski

ks. Aleksander Szlusarsky

ks. Józef Spinola

ks. NN Spinotti

ks. Jan Kalisiewicz

ks. Hieronim Wiśniewski

ks. Roman Radecki

ks. Augustyn Stroinowski

ks. NN Sforczyński

ks. Wiktor Tworczykiewicz

ks. Paweł Pilarski

ks. Józef Kwiatkowski

ks. Lucjan Wojciechowski

ks. Antoni Bożek

Ks. Wincenty Piątkiewicz

ks. Piotr Samolej

ks. Stanisław Ostachowicz

ks. Józef Krupa

ks. Ludwik Polak

ks. Franciszek Bobeł

ks. Wojciech Kłusak

ks. Józef Macioł

ks. Jacek Hałat

ks. Robert Morawski

ks. Przemysław Mardyła